Patronka szkoły - Emilia Sczaniecka.

Emilia Sczaniecka urodziła się 20 maja 1804r. w Brodach, w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. Wcześnie straciła rodziców. W czasach, w których żyła ,edukacja kobiet nie cieszyła się popularnością, jednak Emilia już od dziecka pragnęła zdobyć wykształcenie. Mimo wielu trudności udało jej się dostać pozwolenie na studia, które podjęła w Dreźnie. Epoka romantyzmu sprzyjała wielkim uczuciom,  Emilia w wieku około 20 lat poznała doktora Karola Marcinkowskiego i zakochała się w nim ze wzajemnością. Jednak z powodu różnić stanu rodzina Sczanieckiej nie wyraziła zgody na ślub. Pozostali jednak sobie wierni na zawsze.

W roku 1830 wybuchło powstanie listopadowe. Emilia, chcąc pomóc powstańcom, przeniosła się do Warszawy, gdzie została siostrą miłosierdzia. Niosła ulgę chorym i ranym, znana była powszechnie jako "czarna Sukienka". Za pomoc powstańcom została skazana przez rząd pruski na więzienie i kary finansowe; została jednak ułaskawiona przez kóla. W czasie powstania poznała Klaudynę Potocką - również znaną patriotkę. Połączyła je szczera przyjaźń. Po upadku powstania obie wyjechały do Torunia. Kilka lat później Klaudyna zmarła w Genewie. Sczaniecka dotknięta głęboko śmiercią przyjaciółki i nieszczęściem Ojczyzny, na znak żałoby, przez całe życie nosiła czarną suknię.

Przebywając w Karlsbadzie poznała Adama Mickiewicza, w Berlinie utrzymywała stały kontakt z Polakami na emigracji. Gry powróciła do Wielkopolski, jej celem stało się utrzymanie ojcowskiej ziemi. Posiadała znaczny majątek, jednak przeznaczyła go na pomoc ubogim. W czasie powstania wielkopolskiego udzielała schronienia potrzebującym. Sama żyła bardzo skromnie. Pakosław, swój rodzinny dwór uczyniła wielkopolskim ogniskiem oświaty, zakładając instytucję "Pomocy Naukowej dla ubogich dziewcząt w Poznańskiem i Prusach Zachodnich" oraz "Stowarzyszenie Kobiet". Zmarła w 1896 roku, otoczona kochającą rodziną i przyjaciółmi, do końca walcząca o dobro najdroższej jej sercu Ojczyzny. Została pochowana, zgodnie ze swoją wolą, nie w rodzinnym grobowcu, ale na pobliskim cmentarzu, wśród prostego ludu. Na jej pogrzeb przybyło kilka tysięcy ludzi, aby oddać hołd "Dostojnej Pani,  której dusza więcej  niż przez pół wieku była pochodnią miłości i poświęcenia na ziemi naszej, której treścią życia była ofiara, jedynym szczęściem cicha, pełna zaparcia się służba w najcięższych chwilach tak narodu całego, jak i wobec każdej nędzy i potrzeby pojedynczej".

• Попередня
• Наступна